Ali Hakkoymaz

Bazılarının ağzından savaştan başka kelime çıkmıyor ve bunu da insanlığın huzuru için yapıyorlar/mış! Hıh! İnsanca yaşamanın yollarını öğrenmeye, dünyayı kana boyayanlard...

“Bir doktora görün!” diye başlıyor hikâye. Sonra... Doktor doktor geziyorsun. Tahliller, tahminler... İlâç, iğne, ve saire... Sonra... Evham nöbetleri... Hastalık hastas...

Nedense sevinçlerden çok acılar düşüyor gibi türkülere, şarkılara, şiirlere...Tablolara da... Ağıtlar, çığlıklar, gözyaşları, ayrılıklar, hastalıklar... Ve... hast...

Yine sabah... Yine istanbul... Yine kuşlar...Yine şiir... Yine beste... Yine hikâye...Hepsi yeni... Hepsi taze... Hepsi alımlı...İç içe ve göz göze b...

Seni seviyorum. Bunu derken içime ince bir sızı düşüyor. Demesem de... Seni bilmesem ne yaparmışım! “Bildim... gene bir şey......yok!”demeyeceğim. Ke...

-Bütün âşıklara ithaf ola-Okumak… “çağırmak”sa okuyorum.Satır satır hatırın var her yerde.Her derde deva Sende...             Ve Seni çağırıyo...

DUÂ SERİNLİĞİSerin duâları unuttuk!Yaşamayı unuttuk (yaşarken!)Hangi yüzden yanıyor dünya?!...Şimdi yalvarma vakti...Rabbim! Biz...

Bahçelerde sonbahar hazırlığı... Vedanın dili kekremsi, titreksi, acı... Geldi geliyor; sonbahar diye bir şey... İnsan alışıyor, be; bütün mevsimlerin diline! İki sevgili...

Yine sabah... Yine istanbul... Yine kuşlar... Yine şiir... Yine beste... Yine hikâye...Hepsi yeni... Hepsi yeni... Hepsi yeni...İç içe ve göz göze bir yolcu...

Sevgili Oğlum,Sabahı es geçmeyesin; koklayasın. Şehrin telâşesine kendini kaptırıp kaybolmayasın. Kumruların sabah seslerine kulak veresin. Bu (serinliğin) serinli...

Ölümün adını koydum: Hayat... gibi... Nereye gitsem yanımda bir sevgili gibi...*Derdi olmayan insan mıdır!Hiç mi derdin yok; ölüm var!Terk edi...

Dünyayı kim karıştırıyor böyle? Cevap vereyim: Yaşamayı bilmeyenler...*Dünya... gele gele buralara geldi. Binalar dövdü şehirleri. Sinan, İstanbul’a İstanbu...

(Yaşamak neydi öğretmenim?!...)Gerçek ve değişmeyen gündem: İnsanca yaşamak... Bu bize hep lâzım... Bunu unutturmak için önümüze, “yaşamayı unutturan” haber...

(Yaşamak neydi öğretmenim?!...)Liseli gençler...Yan masaya gelip oturdular.Belli; okulu “kırmışlar!”En deli çağlarında...Saçlar “o biçi...

(Yaşamak neydi öğretmenim?!...)Her şey gülüyor (sana); üzülmeye bahaneler arıyorsun! Okşanası bir Haziran var; ay, dolunay... Olgun meyveler... Hanımelleri, yasemi...

Fotoğraf bir bayram sabahından...Bayram namazı sonrası ilk ziyaret... Çekip gittiler birer birer: Dedelerim, büyük annelerim ve annem... Daha kimler......

Gülümsemek... hafiflemesi dudaklarımın...Ve gözlerimin bahar türküsü...* Ne kadar hürsek; o kadar insanız.* Ayrılık, ölüm kokuyor her yanın;Se...

Ân=Hayat...*Mâzi... hâl... müstakbel... Geçmiş... Şimdi... gelecek... Halin, keyfin nedir, deriz ya... şimdiki zamanlar yani... Geçmiş zaten geçmiş; gelecek...

Bilseydim yazmayı; yazmazdım!*Kelimeniz azsa; kelime biriktirin! Yani okuyabildiğiniz kadar okuyun! Yazarı anlamıyoruz diye; yazarın kelimelerini alakası ol...

hayır, hayır! Kesinlikle... Sahtelikleri gerçek gibi önümüze atıyorlar; aman, ha!Kuşlara bakmaktan, çiçekleri koklamaktan, kalbimizi yoklamaktan alıkoyanlar insanl...